گیتار الکتریک ESP

گیتار الکتریک Electric Guitar

گیتار الکتریک چیست؟

گیتار الکتریک نوعی گیتار است که برای تولید صدا به آمپلیفایر (تقویت کننده صوتی) نیاز دارد. بر خلاف تصور عمومی گیتار الکتریک دارای صدای بلندی نیست بلکه توان آمپلیفایر است که میزان بلندی صدای گیتار الکتریک را تعیین می کند.

نحوه تولید صدا در گیتار الکتریک:

گیتار های الکتریک بر روی بدنه خود دارای بخشی به نام پیکاپ هستند. وظیفه پیکاپ ها تبدیل ارتعاش سیم های فلزی گیتار الکتریک به سیگنال الکتریکی است. این سیگنال به وسیله کابل صوتی از گیتار خارج شده و به سمت آمپلیفایر میرود و در آنجا به صدا تبدیل می شود. پیکاپ ها برای تولید این سیگنال از سیستم مدار القایی الکترو مغناطیسی استفاده می کنند. در مسیر بین گیتار و آمپلیفایر دستگاهی به اسم افکت نیز می تواند به کار رود. افکت تاثیرات مختلفی بر روی سیگنال خروجی گیتار الکتریک  می گذارد. این تغییرات در صدای نهایی گیتار الکتریک نمود پیدا می کنند.

تاریخچه گیتار الکتریک:

در اوایل دهه 30 میلادی، اولین مدل های گیتار الکتریک برای گیتاریست های سبک جز (Jazz) ساخته شد. این نوازندگان در گروه های بزرگ جز (Big Band ensemble) گیتار می نواختند. در اجرای زنده  صدای سولو نوازی آنها اغلب در بین صدای سایر سازها گم میشد. آنها برای حل این مشکل به استفاده از گیتار الکتریک روی آوردند. نوازندگی با گیتار الکتریک باعث شد تکنیک های ظریف سولو نوازی آنها در طول اجرا  بهتر و رساتر شنیده شود. نوازندگانی چون Les Paul, Lonnie Johnson, Sister Rosetta Tharpe, T-Bone Walker و Charlie Christian به عنوان اولین نوازندگان گیتار الکتریک شناخته می شوند. در دهه های 40 و 50 میلادی، گیتار الکتریک به مهمترین ساز در موسیقی عامه پسند (Popular) بدل شد. این ساز قادر بود انواع مختلف صدا را برای سبک های مختلف موسیقی تولید کند. گیتار الکتریک تقریبا در تمامی ژانرهای موسیقی از پاپ و کانتری تا راک اند رول و جز و بلوز حضور پررنگی داشت. این ساز همچنین در پیشرف سبک های الکتریک بلوز، راک اند رول، راک و هوی متال، اصلی ترین نقش را ایفا کرده است.

اجزای گیتار الکتریک:

اجزای تشکیل دهنده گیتار الکتریک مطابق شکل زیر می باشند:

انواع بدنه گیتار الکتریک:

نوع بدنه یکی از عوامل تاثیر گذار بر جنس صدای گیتار الکتریک است. گیتار های الکتریک بر اساس نوع بدنه به دو دسته عمده تقسیم می شوند. گیتار های با بدنه تو پر (Solid Body) و گیتار های با بدنه تو خالی (Hollow body). البته گروه سومی به نام Semi Hollow نیز وجود دارد که خصوصیات آن ترکیبی از دو گروه قبلی است.

گیتارهای solid body:

در گیتار های آکوستیک صفحه رویی گیتار با لرزش خود، صدا را تقویت می کند. در گیتار الکتریک های سالید بادی که بدنه به صورت تو پر ساخته می شود، وظیفه تقویت صدا بر عهده سیستم پیکاپ و آمپلیفایر است. همانگونه که گفته شد در این نوع گیتار ها از سیم فلزی استفاده میشود. لرزش سیم فلزی در بالای پیکاپ موجب تولید میدان مغناطیسی در پیکاپ میگردد. پیکاپ از این میدان الکتریکی یک سیگنال الکتریکی تولید کرده و آنرا به سمت آمپلیفایر می فرستد و صدا تولید می شود. این سیستم سبب می شود آمپیفایر فقط صدای ارتعاش سیم را بازتولید کند و از برخی فید بک های مخصوص گیتار های آکوستیک و هالو بادی و همچنین نوعی نویز موسوم به Wolf Sound در گیتار های solid body خبری نیست. گیتار های سالید بادی از چوب محکم ساخته می شوند که با لایه ای از پولیستر یا لاک پوشانده می شود. در کمپانی های معتبر گیتار سازی، چوب این نوع گیتار ها معمولا 6 ماه پروسه خشک شدن را طی می کند و سپس وارد مسیر تولید میشود. در رده های گران قیمت و سطح بالای این کمپانی ها، چوب ها با دقت و توسط کارشناسان از بهترین انواع درختان انتخاب می شوند.

یکی از اولین گیتار الکتریک های سالید بادی توسط گیتاریستی به نام Les paul ابداع شد. کمپانی Gibson تمایلی به رونمایی از مدل های اولیه (prototype) این گیتار نداشت چرا که اعتقاد داشت این مدل با اقبال عمومی مواجه نمی شود، اما عکس این مطلب ثابت شد. مدل Gibson Les Paul به یکی از معروفترین و پر طرفدارترین مدل های گیتار الکتریک تا امروز بدل شده است. از دیگر از گیتار های سالید بادی اولیه می توان به گیتار ساخت کمپانی رقیب گیبسون یعنی Fender اشاره کرد. این مدلها Fender Esquire و Fender Broadcaster نام داشتند که بعد ها با نام Fender Telecaster به تولید انبوه رسیدند و نام فندر را در جهان مطرح کردند. یکی دیگر از گیتار های معروف سالید بادی Fender Stratocaster است که بعد از Telecaster به دنیا معرفی شد.

مجله معتبر Guitar World در مقاله ای که تاریخچه ساخت گیتار الکتریک را مورد بررسی قرار داده، گیتاری به نام Ro-Pat-In Electro A-25 "Frying Pan" ساخت سال 1938 را به عنوان اولین گیتار الکتریک سالید بادی معرفی کرده است. در میان 10 گیتار الکتریک برتر سالید بادی تاریخ به انتخاب این مجله نام هایی مانند Gibson ES-150 (1936), Fender Telecaster (1951), Gibson Les Paul (1952), Gretsch 6128 Duo Jet (1953), Fender Stratocaster (1954), Rickenbacker 360/12 (1964), Van Halen Frankenstein (1975), Paul Reed Smith Custom (1985) به چشم میخورند. جدید ترین گیتار این لیست گیتار آیبانز مدل Jem ساخت سال 1987 است که نویسنده درباره آن می گوید: دسته این گیتار به طرز باور نکردنی ای نازک است و در واقع این گیتار یک ماشین گیتار نوازی سرعتی (ultimate shredder machine) است.

گیتار های با بدنه تو خالی (Hollow body):

همانطور که از نام این گیتارها پیداست ، دارای بدنه تو خالی می باشند. بدنه آنها از به هم چسباندن چند صفحه چوبی( چند plate چوبی) ساخته می شود. صدای این گیتار ها در حالی که به آمپلیفایر متصل نباشند تقریبا هم اندازه صدای گیتار آکوستیک است. از این رو می توان از آنها در اجراهای unplugged و محافل کوچک بدون استفاده از آمپلیفایر بهره برد. گیتار های hollow body در دهه های 20 و 30 میلادی که دوره Jazz age نامیده میشود به وفور مورد استفاده قرار می گرفتند. هم اکنون نیز استفاده از آنها در بین نوازندگان Jazz و برخی نوازندگان Blues متداول است. این نوع گیتار ها به نام Archtop نیز شناخته می شوند. این نام به دلیل روش ساخت قسمت بالای بدنه (Top) بر آنها گذاشته شده است. قسمت top در این گیتار ها به حالت خمیده و گنبدی شکل ساخته میشود در حالی که در گیتار های آکوستیک این قسمت کاملا صاف است. در گیتار های هالو بادی سوراخ صدا (Sound Hole) به شکل F می باشد.

گیتار الکتریک های هالوبادی به دلیل نوع بدنه و دارا بودن پیکاپ های هام باکر، برای استفاده در سبک جز بسیار مناسب هستند. صدای تولید شده توسط این نوع گیتار یکی از عناصر اصلی رنگ و لعاب موسیقی جز است. در برخی مدل ها بریج (خرک) به صورت ترمولو ساخته می شود که با نام Bigsby Tremolo شناخته می شوند. از این نوع گیتار در موسیقی راک، کانتری و پاپ نیز استفاده می شود.

گیتار های Semi Hollow Body:

بدنه این گیتار های چیزی بین Solid Body و Hollow Body است. عمق بدنه گیتار های Semi Hollow هم اندازه با گیتار های Solid است ولی داخل بدنه مانند گیتار های Hollow Body خالی می باشد در نتیجه پیکاپ ها ارتعاش بدنه و ارتعاش سیم را همزمان دریافت کرده و به سیگنال الکتریکی تبدیل می کنند. صدای گیتار های semi hollow چندان بلند نیست که بتوان بدون استفاده از آمپلیفایر از آنها در اجرای زنده استفاده کرد اما برای تمرین کم سر و صدا مناسب هستند. جنس صدای این گیتار ها هنگامی که از سیستم پیکاپ و آمپ استفاده شود با صدای مدل های Hollow body و Solid متفاوت است. استفاده از این جنس صدا بیشتر در سبک های Funk ، راک دهه 60 و Indie Rock متداول است. سوراخ صدا در این گیتار ها مانند گیتار های هالوبادی به شکل F است.

تعداد سیم های گیتار الکتریک:

بیشتر گیتار های الکتریک مانند گیتار کلاسیک به صورت استاندارد و 6 سیم تولید می شوند ولی گیتار های الکتریک با تعداد سیم های دیگر نیز وجود دارند. برای مثال گیتار الکتریک های با تعداد ، 1 ، 4 ، 7 ، 8 ، 9 و 12 سیم نیز تولید می شوند. کوک گیتار الکتریک به صورت استاندارد مشابه گیتار کلاسیک (EADGBE) است  ولی به صورت های دیگری نیز  می توان آنرا کوک کرد.

خرک و سیم گیر در گیتار الکتریک:

خرک (Bridge) :

قسمتی در انتهای بدنه که سیم ها بر روی آن قرار میگیرند و از تماس سیم ها با بدنه جلوگیری میکند.

سیم گیر (Tailpiece) :

خرک و سیم گیر اگر چه کاربرد متفاوتی دارند ولی سیستم یک پارچه محسوب می شوند و بر روی استایل نوازندگی و تن صدای گیتار تاثیر می گذارند. تا امروز 4 سیستم متفاوت خرک و سیم گیر طراحی شده است که هر کدام از آنها دارای زیر شاخه های متفاوتی می باشند.

1- سیستم بریج Hardtail:

در این سیستم، سیم ها مستقیما به خود خرک بسته میشوند. این سیستم در گیتار های Gibson Les Paul یا اکثر مدل های Paul Reed Smith و یا گیتار های Music Man سری Alber Lee و حتی فندر های بدون ترمولو استفاده می شود.

2- سیستم floating یا trapeze tailpiece

این نوع خرک و سیم گیر به سیستم سیم گیر در ویولون شباهت دارد. در این سیستم خرک و سیم گیر به انتهای بدنه متصل میشوند. از گیتارهایی که از سیستم trapeze tailpiece استفاده می کنند می توان به Gibson les Paul 1952 و اکثر گیتار های هالوبادی جز ساخت کمپانی های Rickenbacker و Gretsche و مدلهایی از Epiphone اشاره کرد.

3- سیستم Tremolo:

این سیستم خرک و سیم گیر که با نام های Whammy Bar یا Trem نیز شناخته میشود به صورت متحرک است. یک دسته Vibrato arm به این نوع خرک متصل میشود و نوازنده با حرکت دادن آن سیم را شل و سفت کرده و کوک (Pitch) را به صورت لحظه ای تغییر می دهد. از این سیستم می توان برای ایجاد ویبره بر روی نت و یا تغییر کوک نت به صورت لحظه ای استفاده کرد. این سیستم در ابتدا غیر قابل اعتماد بود. سازهایی که از این سیستم استفاده میکردند به راحتی از کوک خارج می شدند. Fender بعد ها تا حدی این سیستم را بهبود بخشید اما حق استفاده از این نوع آوری را به طور انحصاری برای خود ثبت کرد، در نتیجه سایر کمپانی ها کماکان از سیستم قبلی برای ساخت  tremolo استفاده می کردند.

با منقضی شدن امتیاز انحصاری بریج ترمولو سایر کمپانی ها اقدام به تولید محصولات مشابه ولی با کیفیت بالا تر نمودند. Floyed Rose در اواخر دهه هفتاد نقطه عطفی در تولید بریج های ویبراتور ایجاد کرد. سیستم فلوید رز با قفل کردن سر دیگر سیم ها به نات گیتار مانع از دست رفتن کوک می شد. با این خرک ها نوازنده قادر بود بدون نگرانی  از بهم ریختن کوک  ویبراتو ها و تغییر pitch های شدید تری به گیتار اعمال کند.

قابل ذکر است امروزه که بریج های متحرک بسیار با کیفیت و قابل اعتمادی ساخته می شوند باز هم اکثر گیتار های ارزان قیمت از بریج های متحرک کم کیفیت استفاده می کنند. حتی برخی از کمپانی های معروف گیتار الکتریک همچنان به استفاده از بریج های ترمولو قدیمی خود علاقمند هستند.

4- سیستم string-through body:

در این سیستم سوراخ هایی در انتهای بدنه وجود دارد که سیم ها پس از عبور از روی خرک از طریق آنها به داخل بدنه  میروند. در اصل سیم ها به وسیله حلقه های فلزی به بدنه متصل می شوند. این سیستم باعث می شود ساستین نت بیشتر و صدا  پررنگ تر شود. گیتار های Fender Telecaster Thinline ، Fender Telecaster Deluxe ، B.C. Rich IT Warlock و Mockingbird و همچنین Schecter Omen 6 و Omen 7 از این سیستم استفاده می کنند

پیکاپ (Pickup):

همانطور که در ابتدای این مقاله گفته شد گیتار الکتریک صدای بلندی ندارد و برای ایجاد صدا به تقویت کننده صدا (آمپلیفایر) نیازمند است. پیکاپ نوعی سیم پیچ (مگنت) است که روی بدنه و زیر سیم های گیتار نصب میشود. ارتعاش سیم های فلزی بر روی این مگنت ایجاد میدان القایی می کند که به سیگنال الکتریکی تبدیل شده و به سمت آمپلیفایر میرود. پیکاپ های ابتدایی گیتار الکتریک از نوع تک هسته ای یا (Single Coil) بودند. این نوع پیکاپ ها علاوه بر ارتعاش سیم، سایر فرکانس های اطراف را نیز جذب کرده و به آمپلیفایر میفرستادند. سیگنال های حاشیه ای نویز ایجاد می کردند. برای رفع این مشکل پیکاپ های دو هسته ای (Humbucker) ساخته شدند که میزان نویز در آنها بسیار کمتر از مدل های سینگل کویل بود. هر کدام از پیکاپ های فوق دارای رنگ صدای خاص خود هستند و طرفداران خود را دارند. پیکاپ ها بر اساس منبع تغذیه خود به دو نوع اکتیو و پسیو تقسیم می شوند. پیکاپ های اکتیو از یک باطری که داخل بدنه گیتار تعبیه میشود انرژی خود را دریافت می کنند و سیگنال قوی تری تولید مینمایند. سیگنال تولید شده توسط پیکاپ ها به وسیله کنترلر های روی بدنه از قبیل Volume , Tone و پیکاپ سلکتور قابل تنظیم است. برای خواندن مقاله پیکاپ ها کلیک کنید.

دسته گیتار الکتریک (Neck):

دسته گیتار الکتریک انواع گوناگونی دارد که بر اساس جنس چوب، طول، شکل و نوع ساخت با یکدیگر تفاوت دارند. طول دسته گیتار الکتریک اصطلاحا Scale نامیده می شود. Scale عبارت است از طول سیم گیتار در حالتی که از یک سر به Nut و از سر دیگر به Bridge متصل شده باشد. هر قدر که طول دسته بلند تر باشد فاصله بین فرت های گیتار بیشتر است.

اتصال دسته به بدنه در گیتار ها می تواند متفاوت باشد. چندین روش اتصال دسته به بدنه وجود دارد که عمده آنها عبارتند از:  ، set-in، bolt-on و neck-through.

Bolt- on:

در این روش دسته و بدنه جدا از یکدیگر ساخته می شوند و برای اتصال آنها به یکدیگر از  پیچ فلزی استفاده میشود.

Set – in:

در این روش هم مانند روش بالا دسته و بدنه به صورت جدا گانه ساخته میشوند ولی نحوه اتصال متفاوت است. در روش Set – in چوب انتهای دسته وارد چوب بدنه شده و با چسب به هم متصل میشوند.(مطابق شکل زیر)

neck-through:

در این روش دسته و بدنه یک پارچه می باشند و در اصل دسته ادامه چوب بدنه است.

صدای گیتار الکتریک:

عوامل بسیار زیادی در تولید صدای گیتار الکتریک تاثیر گذار هستند. عواملی مثل لهجه نوازندگی و تاچ نوازنده ، Gauge سیم ها، نوع بدنه، پیکاپ ها، بریج، تنظیمات پیکاپها، نوع افکت، توان و نوع آمپلیفایر و در نهایت افکت ها و اکولایز نهایی میکس و بسیاری از موارد ریز و درشت دیگر صدای نهایی گیتار الکتریک را می سازند. یک نوازنده گیتار الکتریک حرفه ای شناخت درست و جامعی از این عوامل دارد.

Electric guitar

An electric guitar is a guitar that uses one or more pickups to convert the vibration of its strings into electrical signals. The vibration occurs when a guitar player strums, plucks, fingerpicks, slaps or taps the strings. The pickup generally uses electromagnetic induction to create this signal, which being relatively weak is fed into a guitar amplifier before being sent to the speaker(s), which converts it into audible sound.

The electric signal can be electronically altered to change the timbre of the sound. Often, the signal is modified using effects such as reverb, distortion and "overdrive"; the latter is considered to be a key element of electric blues guitar music and rock guitar playing.Invented in 1931, the electric guitar was adopted by jazz guitar players, who wanted to play single-note guitar solos in large big band ensembles. Early proponents of the electric guitar on record include Les Paul, Lonnie Johnson, Sister Rosetta Tharpe, T-Bone Walker, and Charlie Christian. During the 1950s and 1960s, the electric guitar became the most important instrument in popular music.[1] It has evolved into an instrument that is capable of a multitude of sounds and styles in genres ranging from pop and rock to country music, blues and jazz. It served as a major component in the development of electric blues, rock and roll, rock music, heavy metal music and many other genres of music.

Electric guitar design and construction varies greatly in the shape of the body and the configuration of the neck, bridge, and pickups. Guitars may have a fixed bridge or a spring-loaded hinged bridge, which lets players "bend" the pitch of notes or chords up or down, or perform vibrato effects. The sound of an electric guitar can be modified by new playing techniques such as string bending, tapping, and hammering-on, using audio feedback, or slide guitar playing.

There are several types of electric guitar, including: the solid-body guitar; various types of hollow-body guitars; the six-string guitar (the most common type), which is usually tuned E, B, G, D, A, E, from highest to lowest strings; the seven-string guitar, which typically adds a low B string below the low E; and the twelve-string guitar, which has six pairs of strings.

In pop and rock music, the electric guitar is often used in two roles: as a rhythm guitar, which plays the chord sequences or progressions, and riffs, and sets the beat (as part of a rhythm section); and as a lead guitar, which provides instrumental melody lines, melodic instrumental fill passages, and solos. In a small group, such as a power trio, one guitarist switches between both roles. In large rock and metal bands, there is often a rhythm guitarist and a lead guitarist.

History

Many experiments at electrically amplifying the vibrations of a string instrument were made dating back to the early part of the 20th century. Patents from the 1910s show telephone transmitters were adapted and placed inside violins and banjos to amplify the sound. Hobbyists in the 1920s used carbon button microphones attached to the bridge; however, these detected vibration from the bridge on top of the instrument, resulting in a weak signal.[2] With numerous people experimenting with electrical instruments in the 1920s and early 1930s, there are many claimants to have been the first to invent an electric guitar.

Electric guitars were originally designed by acoustic guitar makers and instrument manufacturers. The demand for amplified guitars began during the big band era; as orchestras increased in size, guitar players soon realized the necessity in guitar amplification and electrification.[3] The first electric guitars used in jazz were hollow archtop acoustic guitar bodies with electromagnetic transducers. Early electric guitar manufacturers include Rickenbacker in 1932; Dobro in 1933; National, AudioVox and Volu-tone in 1934; Vega, Epiphone (Electrophone and Electar), and Gibson in 1935 and many others by 1936.

Types

Solid-body

Unlike acoustic guitars, solid-body electric guitars have no vibrating soundboard to amplify string vibration. Instead, solid-body instruments depend on electric pickups and an amplifier (or amp) and speaker. The solid body ensures that the amplified sound reproduces the string vibration alone, thus avoiding the wolf tones and unwanted feedback associated with amplified acoustic guitars. These guitars are generally made of hardwood covered with a hard polymer finish, often polyester or lacquer. In large production facilities, the wood is stored for three to six months in a wood-drying kiln before being cut to shape. Premium custom-built guitars are frequently made with much older, hand-selected wood.

Full hollow-body

Full hollow-body guitars have large, deep bodies made of glued-together sheets, or "plates", of wood. They can often be played at the same volume as an acoustic guitar and therefore can be used unplugged at intimate gigs. They qualify as electric guitars inasmuch as they have fitted pickups. Historically, archtop guitars with retrofitted pickups were among the very earliest electric guitars. The instrument originated during the Jazz Age, in the 1920s and 1930s, and are still considered the classic jazz guitar (nicknamed "jazzbox"). Like semi-acoustic guitars, they often have f-shaped sound holes.

Semi-acoustic

Semi-acoustic guitars have a hollow body (similar in depth to a solid-body guitar) and electronic pickups mounted on the body. They work in a similar way to solid-body electric guitars except that, because the hollow body also vibrates, the pickups convert a combination of string and body vibration into an electrical signal. Whereas chambered guitars are made, like solid-body guitars, from a single block of wood, semi-acoustic and full-hollowbody guitars bodies are made from thin sheets of wood. They do not provide enough acoustic volume for live performance, but they can be used unplugged for quiet practice. Semi-acoustics are noted for being able to provide a sweet, plaintive, or funky tone. They are used in many genres, including blues, funk, sixties pop, and indie rock. They generally have cello-style F-shaped sound holes. These can be blocked off to prevent feedback, as in B. B. King's famous Lucille. Feedback can also be reduced by making them with a solid block in the middle of the soundbox.

String, bridge, and neck variants

The one-string guitar is also known as the Unitar. Although rare, the one-string guitar is sometimes heard, particularly in Delta blues, where improvised folk instruments were popular in the 1930s and 1940s. Eddie "One String" Jones had some regional success.[citation needed] Mississippi blues musician Lonnie Pitchford played a similar, homemade instrument. In a more contemporary style, Little Willie Joe, the inventor of the Unitar, had a rhythm and blues instrumental hit in the 1950s with "Twitchy", recorded with the Rene Hall Orchestra.

The four-string guitar is better known as the tenor guitar. One of its best-known players was Tiny Grimes, who played on 52nd Street with the beboppers and played a major role in the Prestige Blues Swingers. Multi-instrumentalist Warren Ellis (musician) of Dirty Three and Nick Cave and the Bad Seeds is a contemporary player who includes a tenor guitar in his repertoire.The four-string guitar is normally tuned CGDA, but some players, such as Tiny Grimes, tune to DGBE to preserve familiar 6-string guitar chord fingerings. The tenor guitar can also be tuned like a soprano, concert, or tenor ukulele, using versions of GCEA tuning.

Eight-string electric guitars typically feature two more bass strings, making standard tuning for an eight-string guitar F#, B, E, A, D, G, B, E. They are often built with a baritone scale length, or multi-scale length for tuning stability, intonation, and string tension balance. Eight-string guitars have found popularity among guitarists in various metal genres. Notable eight-string players include Tosin Abasi and Javier Reyes of Animals as Leaders, Mårten Hagström and Fredrik Thordendal of Meshuggah, Stephen Carpenter of Deftones, and Dino Cazares of Fear Factory/Asesino. In 2008, Ibanez released the Ibanez RG2228-GK, the first mass-produced eight-string guitar.Nine-string electric guitars build on the eight-string concept with the addition of another bass string. These instruments almost always feature baritone, or fanned-fret scale lengths. Ibanez has released several lines of nine-string guitars that are similar to their eight-string design but with an additional string.A Nine-string guitar can also refer to a standard guitar with three pairs of coursed strings, similar to a typical twelve-string guitar. An example of this can be found in High on Fire guitarist Matt Pike's custom First Act nine-string, which features doubled strings for the G, B, and E strings.[28]

Bridge and tailpiece systems

The bridge and tailpiece, while serving separate purposes, work closely together to affect playing style and tone. There are four basic types of bridge and tailpiece systems on electric guitars. Within these four types are many variants.A hard-tail guitar bridge anchors the strings at or directly behind the bridge and is fastened securely to the top of the instrument.[31] These are common on carved-top guitars, such as the Gibson Les Paul and the Paul Reed Smith models, and on slab-body guitars, such as the Music Man Albert Lee and Fender guitars that are not equipped with a vibrato arm.A floating or trapeze tailpiece (similar to a violin's) fastens to the body at the base of the guitar. These appear on Rickenbackers, Gretsches, Epiphones, a wide variety of archtop guitars, particularly Jazz guitars, and the 1952 Gibson Les Paul.[32]

Pictured is a tremolo arm or vibrato tailpiece style bridge and tailpiece system, often called a whammy bar or trem. It uses a lever ("vibrato arm") attached to the bridge that can temporarily slacken or tighten the strings to alter the pitch. A player can use this to create a vibrato or a portamento effect. Early vibrato systems were often unreliable and made the guitar go out of tune easily. They also had a limited pitch range. Later Fender designs were better, but Fender held the patent on these, so other companies used older designs for many years.

Pickups

Compared to an acoustic guitar, which has a hollow body, electric guitars make much less audible sound when their strings are plucked, so electric guitars are normally plugged into a guitar amplifier and speaker. When an electric guitar is played, string movement produces a signal by generating (i.e., inducing) a small electric current in the magnetic pickups, which are magnets wound with coils of very fine wire. The signal passes through the tone and volume circuits to the output jack, and through a cable to an amplifier.[33] The current induced is proportional to such factors as string density and the amount of movement over the pickups.Because of their natural inductive qualities, magnetic pickups tend to pick up ambient, usually unwanted electromagnetic interference or EMI.[34] This mains hum results in a tone of 50 or 60 cycles per second depending on the powerline frequency of the local alternating current supply.The resulting hum is particularly strong with single-coil pickups. Double-coil or "humbucker" pickups were invented as a way to reduce or counter the sound. The high combined inductance of the two coils also leads to the richer, "fatter" tone associated with humbucking pickups.

Guitar necks

Electric guitar necks vary in composition and shape. The primary metric of guitar necks is the scale length, which is the vibrating length of the strings from nut to bridge. A typical Fender guitar uses a 25.5-inch (65 cm) scale length, while Gibson uses a 24.75-inch (62.9 cm) scale length in their Les Paul. While the scale length of the Les Paul is often described as 24.75 inches, it has varied through the years by as much as a half inch[35].Frets are positioned proportionally to scale length—the shorter the scale length, the closer the fret spacing. Opinions vary regarding the effect of scale length on tone and feel. Popular opinion holds that longer scale length contributes to greater amplitude. Reports of playing feel are greatly complicated by the many factors involved in this perception. String gauge and design, neck construction and relief, guitar setup, playing style and other factors contribute to the subjective impression of playability or feel.A bolt-on neckNecks are described as bolt-on, set-in, or neck-through, depending on how they attach to the body. Set-in necks are glued to the body in the factory. This is the traditional type of joint. Leo Fender pioneered bolt-on necks on electric guitars to facilitate easy adjustment and replacement. Neck-through instruments extend the neck the length of the instrument, so that it forms the center of the body. While a set-in neck can be carefully unglued by a skilled luthier, and a bolt-on neck can simply be unscrewed, a neck-through design is difficult or even impossible to repair, depending on the damage. Historically, the bolt-on style has been more popular for ease of installation and adjustment. Since bolt-on necks can be easily removed, there is an after-market in replacement bolt-on necks from companies such as Warmoth and Mighty Mite. Some instruments—notably most Gibson models—continue to use set-in glued necks. Neck-through bodies are somewhat more common in bass guitars.

Sound and effects

While an acoustic guitar's sound depends largely on the vibration of the guitar's body and the air inside it, the sound of an electric guitar depends largely on the signal from the pickups. The signal can be "shaped" on its path to the amplifier via a range of effect devices or circuits that modify the tone and characteristics of the signal. Amplifiers and speakers also add coloration to the final sound.