آلبوم The Last Will And Testament از Opeth

جدیدترین آلبوم بَند سوئدی Opeth تحت عنوان "The Last Will And Testament" بالاخره در 22 نوامبر سال 2024 به طور رسمی منتشر شد. تعداد زیادی از طرفداران این بَند بی‌صبرانه منتظر این آلبوم بودند و دلیل اصلی آن استفاده دوباره از (وُکال) growl در آلبوم جدید است؛ آن هم بعد از 16 سال! هرچند که استفاده از growl بدین معنا نیست که آلبوم جدید عینا مثل دوران قدیمی‌تر Opeth از آب درآمده است. در واقع می‌توان اذعان داشت که آلبوم "The Last Will And Testament"، ترکیبی هوشمندانه و خلاقانه از دوران قدیم و جدید Opeth است که بهترین اِلِمان‌های هر دو دوره را در خود جای داده است.

وصیت‌نامه‌ای از جنس اسرار ناگفته

آلبوم "The Last Will And Testament" اولین concept album این بَند پس از آلبوم Still Life است که در سال 1999 منتشر شد. حال و هوای موزیک آلبوم، ؛غالبا دارک و رازآلود است که دلیل اصلی آن، به concept کلی آلبوم برمی‌گردد. این آلبوم، همانطور که از عنوانش پیداست، روایتگر وصیت‌نامه کتبیِ یک پدر ثروتمند و سخت‌گیر است که برای سه فرزند خود به جای گذاشته است. به همین جهت، تِرَک‌های آلبوم با نماد "§" (پاراگراف) نام‌گذاری شده‌اند و هر کدام در واقع یک پاراگراف از وصیت‌نامه به شمار می‌آیند. هر تِرَک (یا بهتر است بگوییم هر "پاراگراف") از این آلبوم، حقایق جالب و تکان دهنده‌ای از زندگیِ شخصیِ پدرِِ خانواده را اِفشا می‌کند که در نهایت زندگی هر سه فرزند را زیر و رو می‌کند. آلبوم TLWAT شامل هفت پاراگراف (§) و یک تِرَک با عنوان "A Story Never Told" است؛ که اتفاقا هولناک‌ترین رازِ "ناگفته" داستان نیز در تِرَکِ آخر برملا می‌شود.

دارک، رازآلود و پر فراز و نشیب

تِرَکِ اولِ آلبوم با یک groove گیرا و progressive طور آغاز می‌شود، به تدریج اوج می‌گیرد و growl ای که چندین سال منتظرش بودیم را به رُخ می‌کشد. تِرَکِ اول با معرفی mood آلبوم، یک album-opener تمام عیار است.

در تِرَکِ دوم، علاوه بر growl، شاهد تکنیک "سوال و جواب" (call-and-response) در وُکال هستیم، که روند پیشروی و روایت داستان را جذاب کرده است. همین تکنیک call-and-response باعث شده که بخش‌هایی از آلبوم، تداعی‌گرِ داستان‌سرایی‌هایِ هیجان‌انگیزِ بَندِ بلک متال Carach Angren باشد.

در تِرَکِ سوم و ششم، شاهد حال و هوای Progressive تری هستیم. اکثر موتیف‌های این دو تِرَک شبیه وایب چهار تا آلبوم قبلی است؛ که شامل وُکال clean، درام پارت‌های Jazzy و bass fill های جذاب هستند. تِرَکِ سوم با حال و هوای بالماسکه طور و البته کمی spooky و مریض خود، تا حدی به موزیک‌‌های بَند سوئدی Ghost شباهت دارد و یکی از fun ترین تِرَک‌های آلبوم به شمار می‌آید.

بخش میانی تِرَکِ چهارم، بی چون و چرا، جزو زیباترین پارت‌های این آلبوم است. موتیف‌های Middle-Eastern رازآلود، groove درامز با bass و صد البته فلوت‌نوازی Ian Anderson از گروه Jethro Tull، به خلق فضایی رویاگونه و مرموز منجر شده که حتی با یک بار گوش دادن به آلبوم هم در ذهن شنونده باقی خواهد ماند.

اینکه بَند در طول آلبوم بین استایل‌های مختلف سوئیچ می‌کند نقطه قوت بسیار بزرگی است. بدین ترتیب، شنونده همواره برای دنبال کردن سِیرِ موزیک و داستان، مشتاق و متمرکز خواهد بود. این ویژگی شاید در تِرَک پنجم بیشتر از سایر تِرَک‌ها مشهود باشد. پارت‌های clean و آکوستیک با transition های ناگهانی و استادانه به ریف‌های heavy با وُکال growl بدل می‌شوند و بالعکس. موتیف‌های Middle-Eastern نیز در جلو بردن خط داستان و نگه داشتن شنونده نقش خود را به نحو احسن ایفا می‌کنند. تِرَکِ پنجم را شاید بتوان قوی‌ترین تِرَکِ آلبوم نامید؛ چرا که علاوه بر زیبایی شنیداری و ساختاری، نماینده حال و هوای کلی آلبوم نیز هست.

تِرَکِ ششم، با سِیرِ قابل هضم و منطقی خود اصطلاحا easy-to-listen است و شامل سولوهای زیبا از لید گیتاریست و کیبوردیست نیز هست.

تِرَکِ هفتم با موزیک و خوانش دراماتیک خود، محتوای پاراگراف هفتم وصیت‌نامه را به وُرّاث اعلام می‌دارد. در این تِرَک نیز شاهد سوئیچ شدن موزیک بین استایل‌های مختلف هستیم. با نزدیک شدن به آخر تِرَکِ هفتم، حس و حال outro و به سرانجام رسیدن روند آلبوم به شنونده القا می‌شود. تِرَکِ آخر آلبوم، که اصطلاحا ballad آلبوم به حساب می‌آید، با فضای آرام و مِلوی خود، قصه و روند موسیقیایی آلبوم را به زیبایی هرچه تمام‌تر به سرانجام می‌رساند. و در نهایت، شنونده را با هولناک‌ترین "راز ناگفته" داستان تنها می‌گذارد…

51 دقیقه Opeth خالص

شاید بار اولی که به سراغ آلبوم می‌روید همه چیز خیلی پیچیده و پر هرج و مرج به نظر برسد. حتی شاید حس کنید که موزیک زیاد از حد به مغز شما data می‌دهد. این مسئله جدای از اینکه اصلا عجیب نیست، منطقی هم هست. چراکه با توجه به داستان، روند آلبوم اینطور اقتضا می‌کند که در هر تِرَک، شاهد پارت‌ها و فضاسازی‌های متنوع باشیم. اتفاقا همین ویژگی، از نقاط قوت آلبوم به حساب می‌آید. همین تنوعِ حس و حال باعث می‌شود که شنونده به راحتی با سِیرِ داستان همسو شود. گنجایش این حجم از اتفاقات مختلف با حفظ انسجام کلی آلبوم، آن هم در 51 دقیقه، واقعا ستودنی است. موزیک آلبوم ترکیبی از Progressive Rock، Metal، Death Metal و مقداری Jazz و Folk است. اکثر موتیف‌های Folk و Middle-Eastern آلبوم در تِرَکِ چهارم و پنجم گنجانده شده‌اند. حضور bass guitar در آلبوم بسیار پررنگ است و هماهنگی استادانه آن با پارت‌های درامز، هرآنچه از Martín Méndez انتظار می‌رود را برآورده می‌سازد. استفاده از دِکلمه نیز به جذابیت هرچه بیشتر روند آلبوم منجر شده است؛ بدون اینکه سِیرِ طبیعیِ موزیک را به هم بزند. تک تک اعضای بَند نیز مثل همیشه قابلیت‌های خود را به خوبی به نمایش گذاشته‌اند؛ چه به صورت فردی و چه در قیاس با آنچه که اقتضای گروه‌نوازی است. درامر جدید بَند (Waltteri Väyrynen) نیز به خوبی از پس پارت‌های درامز برآمده است. انگار نه انگار که این آلبوم اولین تجربه‌اش با بَند پر سابقه Opeth بوده است. حضور Ian Anderson (از بَند Jethro Tull) و Joey Tempest (از بَند Europe) به عنوان آرتیست‌های میهمان نیز، رنگ و لعاب جالبی به آلبوم The Last Will And Testament بخشیده است.

بهترین اِلِمان‌های Oldpeth و Newpeth در یک آلبوم

به طور کلی، آلبوم جدید با ترکیب پارت‌های heavy و فضاسازی‌های مِلو و زیبا، بیانگر طیف وسیعی از احساسات مختلف است. و در عین حال از یکپارچگی و انسجام کاملا حساب شده نیز برخوردار است. موزیک خوب، داستان جذاب، artwork زیبا و پروداکشن درست و حسابی، آلبوم The Last Will And Testament را بدون شک به یکی از بهترین آلبوم‌های امسال بدل نموده است.