گیتار آکوستیک PRS

گیتار آکوستیک Acoustic Guitar

گیتار آکوستیک نوعی ساز نسبتا جدید از خانواده گیتار کلاسیک است که بر خلاف گیتار کلاسیک سیم نایلونی، از سیم فلزی استفاده می کند. دلیل استفاده از سیم فلزی در این ساز ایجاد صدای قوی تر و شفاف ترنسبت به سیم نایلونی است. مرسوم ترین نوع گیتار آکوستیک دارای بدنه Flat Top می باشد.

کوک گیتار آکوستیک به صورت (E-A-D-G-B-E) است. برخی از نوازندگان گیتار آکوستیک (عموما استایل فینگرپیکینگ) از انواع دیگر کوک مانند (D-G-D-G-B-D) یا (D-A-D-F♯-A-D) و (D-A-D-G-B-E) استفاده می کنند.

گیتار های آکوستیک از انواع مختلف چوب و با روش های گوناگونی تولید می شوند. اکثر سازندگان با تجربه و نوازندگان حرفه ای گیتار آکوستیک عقیده دارند چنانچه گیتار آکوستیک خوش ساخت باشد و از چوب و مواد مرغوب در ساخت آن استفاده شده باشد با گذشت زمان صدای پخته تری پیدا می کند.

گیتار های آکوستیک در شکل ها و سایز های متفاوتی تولید می شوند. این تفاوت ها از نظر اندازه، عمق و تناسب اجزای آنها می باشد. سایز ، عمق و شکل بدنه تاثیر مستقیمی در قدرت و رنگ صدای گیتار های آکوستیک دارد.

انواع بدنه گیتار آکوستیک:

Double O یا Grand Concert Body

طرح گیتار های آکوستیک با بدنه Grand Concert Body مستقیما از روی گیتار های کلاسیک نایلونی کپی شده است. این نوع بدنه در بین سایر بدنه ها دارای کوچک ترین سایز است و عمق آن بسیار کم می باشد. این خصوصیت نوازندگی آن را برای افراد کم سن و سال یا افراد کوچک جثه بسیار آسان می کند. از طرف دیگر کوچک بودن بدنه به ضعف صدای ساز می انجامد.

Grand Auditorium یا Triple O

گیتار های آکوستیک دارای بدنه Grand Auditorium از نظر طراحی بسیار شبیه به گیتار های با بدنه Grand Concert هستند با این تفاوت که بدنه بزگتری دارند. صدای Grand Auditorium به خاطر بزرگ بودن بدنه بسیار بیشتر از مدل های گرند کنسرت می باشد. در برخی از مدل های Triple O پشت بدنه به صورت محدب ساخته می شود تا بلندی صدا و تن آن را تعدیل نماید. همچنین ایجاد این برجستگی باعث می شود گیتار در قسمت های کناری عمق کمتری داشته باشد و راحت تر در آغوش نوازنده جای گیرد. گیتار های Grand Auditorium فارغ از بلندی صدا ، فرکانس های بم یا اصطلاحا Low End را به خوبی پوشش میدهند و صدایی گرم دارند.

Dreadnought

بدنه با فرم dreadnought یکی از متداول ترین بدنه ها بین گیتار های آکوستیک است. این بدنه در قسمت پایین شبیه بدنه Grand Auditorium است اما قسمت بالایی آنها کوچکتر از قسمت پایینی می باشد. این نوع بدنه حدود دهه 20 میلادی توسط کمپانی مارتین تولید شد که صدایی قوی تر از سایر مدل های گیتار آکوستیک داشته باشد و طنین باس دقیقی ارائه دهد. این مدل بعد ها به پر تولید ترین مدل بدنه گیتار آکوستیک در بین کمپانی های سازنده بدل شد.

Jumbo

این نوع بدنه از نظر تناسب اجزا بسیار شبیه به بدنه Grand Auditorium است اما از نظر سایز بزرگتر از آن می باشد. بدنه Jumbo اولین بار توسط کمپانی Gibson در رقابت با Dreadnought ساخته شد تا صدای بلندتری داشته باشد. در این گیتارها اگرچه بدنه بزرگ باعث میشود که صدا از سایر مدل ها بیشتر شود اما نواحتن آن را تا حدی مشکل می کند.

Cut Away

تمامی مدل های فوق می توانند به صورت Cut Away نیز ساخته شوند. Cut Away برشی بر روی بدنه است که دسترسی نوازنده به فرت های روی بدنه را میسر می سازد. باید توجه داشت که این کار به دلیل تغییر دادن فرم بدنه و برداشتن بخشی از آن، بر روی رزونانس و قدرت صدای ساز تاثیر می گذارد.

مدل های فوق چنانچه گفته شده جز مدل های Flat Top به حساب میروند، زیرا صفحه روی بدنه آنها کاملا تخت است. این مدل ها و سایر مدل های مشابه کاربرد وسیعی در موسیقی کانتری، پاپ، راک، بلوز و فولک دارند.

Archtop

مدل های دیگری از گیتار آکوستیک هستند که که دارای انحنا در قسمت Top می باشند. این گیتار ها به Archtop معروف هستند. بدنه آنها تقریبا به شکل ویولون است و سوراخ روی بدنه به شکل F می باشد. این گیتار ها اکثرا در موسیقی جز و سویینگ به کار میروند.

Selmer-Maccaferri

گیتار های Selmer-Maccaferri برای طرفداران سبک جنگو راینهارد بسیار آشنا هستند. این گیتار ها دارای بدنه بسیار بزرگی می باشند و شکل سوراخ صدا با مدل های رایج گیتار آکوستیک فرق دارد. این گیتار ها دارای صدای بسیار بلندی می باشند و دسته آنها نیز پهن تر است. گیتار های Selmer-Maccaferri بیشتر در سبک های Gypsy Jazz و Gypsy Swing به کار می روند.

Resonator یا resophonic

این گیتار ها که سابقا با نام Dobro نیز شناخته می شدند، از یک یا چند صفحه فلزی در قسمت تاپ بهره می برند. این ویژگی باعث ایجاد صدای خاص این گیتار ها می شود. از این گیتار ها در سبک های مختلف موسیقی به خصوص بلوز و بلوگرس استفاده میشود.

جنس چوب:

همانگونه که قبل تر گفته شد استفاده از چوب مناسب و مرغوب بر روی کیفیت گیتار آکوستیک (از نظر صدا و طول عمر) تاثیر مستقیم دارد. برخی از چوب های مرسوم در تولید گیتار آکوستیک عبارتند از Sitka spruce ، rosewood هندی یا برزیلی، ماهوگانی و maple. امروزه به دلیل بالارفتن قیمت برخی از این چوب ها و همچنین حفاظت از محیط زیست برخی کمپانی ها اقدام به تولید گیتار با انواع دیگری از چوب مانند red cedar، انواع دیگری ازspruce، nato wood و basswood و حتی موادی غیر از چوب مثل فیبر کربن و پلاستیک روی آورده اند.

صدا برداری:

گیتار های آکوستیک علاوه بر این که خود صدای مناسبی از نظر Level برای اجرا دارند، قابلیت استفاده از پیکاپ یا سایر وسایل صدا برداری نیز بر روی برخی از آنها وجود دارد. این وسایل میتوانند میکروفون گیره ای، ترنسدیوسر و یا پیکاپ باشند که قابل نصب بر روی بدنه یا داخل گیتار آکوستیک هستند.

Acoustic Guitar گیتار آکوستیک

The steel-string acoustic guitar is a modern form of guitar that descends from the nylon-strung classical guitar, but is strung with steel strings for a brighter, louder sound. Like the classical guitar, it is often referred to simply as an acoustic guitar.The most common type is often called a flat top guitar, to distinguish it from the more specialized archtop guitar and other variations.

The standard tuning for an acoustic guitar is E-A-D-G-B-E (low to high), although many players, particularly fingerpickers, use alternate tunings (scordatura), such as open G (D-G-D-G-B-D), open D (D-A-D-F♯-A-D), or drop D (D-A-D-G-B-E).

Construction:

Steel-string guitars vary in construction and materials. Different woods and approach to bracing affect the instrument's timbre or tone. While there is little scientific evidence, many players and luthiers believe a well-made guitar's tone improves over time. They theorize that a decrease in the content of hemicellulose, crystallization of cellulose, and changes to lignin over time all result in its wood gaining better resonating properties.

Types:

Steel-string acoustic guitars are commonly constructed in several body types, varying in size, depth, and proportion. In general, the guitar's soundbox can be thought of as composed of two mating chambers: the upper bouts (a bout being the rounded corner of an instrument body) on the neck end of the body, and lower bouts (on the bridge end). These meet at the waist, or the narrowest part of the body face near the soundhole. The proportion and overall size of these two parts helps determine the overall tonal balance and "native sound" of a particular body style – the larger the body, the louder the volume.

The 00, double-O or grand concert body type is the major body style most directly derived from the classical guitar. It has the thinnest soundbox and the smallest overall size, making it very comfortable to play but lacking in projection -volume - relative to the larger types. Its smaller size makes it suitable for younger or smaller-framed players. It is commonly called a "parlor steel", as it is well-suited to smaller rooms. Martin's 00-xxx series and Taylor's x12 series are common examples.

The grand auditorium guitar, sometimes called the 000 or the triple-O is very similar in design to the grand concert, but slightly wider and deeper. Many 000-style guitars also have a convex back to increase the physical volume of the soundbox without making it deeper at the edges, which would affect comfort and playability. The result is a very balanced tone, comparable to the 00 but with greater volume and dynamic range and slightly more low-end response, making this Classically shaped body style very popular. Eric Clapton's signature Martin, for example, is of this style. Martin's 000-xxx series and Taylor's x14 series are well-known examples of the grand auditorium style.

The dreadnought is a large-bodied guitar which incorporates a deeper soundbox, but a smaller and less-pronounced upper bout than most styles. Its size and power gave rise to its name, from the most formidable class of warship at the time of its creation in the early 20th century. The style was designed by Martin Guitars[2] to produce a deeper sound than "classic"-style guitars, with very resonant bass. Its body's combination of compact profile with a deep sound has since been copied by virtually every major steel-string luthier, making it the most popular body type. Martin's "D" series guitars, such as the highly prized D-28, are classic examples of the dreadnought.

The jumbo body type is bigger again than a grand auditorium but similarly proportioned, and is generally designed to provide a deep tone similar to a dreadnought's. It was designed by Gibson to compete with the dreadnought,[2]) but with maximum resonant space for greater volume and sustain. These come at the expense of being oversized, with a very deep sounding box, and thus somewhat more difficult to play. The foremost example of the style is the Gibson J-200, but like the dreadnought, most guitar manufacturers have at least one jumbo model.

Any of these body type can incorporate a cutaway, where a section of the upper Below the neck is scalloped out. This allows for easier access to the frets located atop the soundbox, at the expense of reduced soundbox volume and altered bracing, which can affect the resonant qualities and resulting tone of the instrument.

The archtop, which incorporates an arched, violin-like top either carved out of solid wood or heat-pressed using laminations. It usually has violin style f-holes rather than a single round sound hole. It is most commonly used by swing and jazz players and often incorporates an electric pickup.

The Selmer-Maccaferri guitar is usually played by those who follow the style of Django Reinhardt. It is an unusual-looking instrument, distinguished by a fairly large body with squarish bouts, and either a D-shaped or longitudinal oval soundhole. The strings are gathered at the tail like an archtop guitar, but the top is flatter. It also has a wide fingerboard and slotted head like a nylon-string guitar. The loud volume and penetrating tone make it suitable for single-note soloing, and it is frequently employed as a lead instrument in gypsy swing.

The resonator guitar or resophonic guitar, also called the Dobro after its most prominent manufacturer, amplifies its sound through one or more metal cone-shaped resonators. It was designed to overcome the problem of conventional acoustic guitars being overwhelmed by horns and percussion instruments in dance orchestras. It became prized for its distinctive sound, however, and gained a place in several musical styles (most notably blues and bluegrass), and retains a niche well after the proliferation of electric amplification.

Traditionally, steel-string guitars have been made of a combination of various tonewoods, or woods that have pleasing resonant qualities when used in instrument-making. Foremost for making guitar tops are Sitka spruce, the most common, and Alpine and Adirondack spruce. The back and sides of a particular guitar are typically made of the same wood; Brazilian or East Indian rosewood and Honduras mahogany are traditional choices, however, maple has been prized for the figuring that can be seen when it is cut in a certain way (such as flame and quilt patterns). A common non-traditional wood gaining popularity is sapele, which is tonally similar to mahogany but slightly lighter in color and possessing a deep grain structure that is visually appealing.

a microphone, possibly clipped to the guitar body;a detachable pickup, often straddling the soundhole and using the same magnetic principle as a traditional electric guitar; ora transducer built into the body.